2012 Pfalzerland

Pfalzerland

Vrijdag 25 mei 2012 Heenreis hotel Bliesbruck, Herbitzheim.

Na een vlotte rit (ondanks wat filevorming) komen we rond 9:30 uur aan bij de Shellpomp langs de A76. We zijn de eersten, maar al spoedig arriveren de andere deelnemers. Fleur, Dave en Bart zijn “nieuw”  en na de kennismaking volgt mijn praatje. Het eerste stukje van de route gaat over de snelweg om Aachen heen en het lijkt me verstandig om, zeker dan, niet in een groep te rijden. Te meer daar men in Duitsland nogal gekant is tegen groepsrijden en de voorrijder aansprakelijk gesteld wordt bij ongevallen die achter hem/haar plaatsvinden.  In beide (ongevallen achter me en aansprakelijkheid) heb ik geen trek.

Bij het vertrek ontstaan 3 groepjes, die  tot de eerste pauze zo blijven rijden. De routes hebben we allemaal van Horizon ontvangen, alleen suggesties voor pauzeplaatsen heb ik zelf met behulp van Google Maps toegevoegd zodat we elkaar op een aantal momenten van de dag zeker tegen zullen komen.

Google-Maps blijkt alleen niet heel nauwkeurig en de bakker bij de eerste stop ligt iets verderop.  Ze verkopen er heerlijke Kuche en schenken daar ook nog koffie of thee bij dus dat is genieten, oppeuzelend in een heerlijk zonnetje.

Als we bijna bij de 2^e pauzelocatie zijn, zie ik dat de groep voor ons iets te vroeg rechtsaf draait. Ik rijd er voorbij maar dan blijkt dat ze een probleem hebben; Daves motor loopt niet goed stationair en valt uit. Ignaz vermoedt een serieus probleem in het blok, verder rijden lijkt niet verstandig. We besluiten nog 300 m zachtjes verder te rijden zodat we in ieder geval kunnen lunchen en vanaf die plek de hulpdiensten te bellen.

Op het perronterras van station Erdorf is het goed toeven. In afwachting van de pechdienst die Daves motor naar Bitburg (zo’n 15 km verderop) zal brengen eten we allemaal wat lekkers; hawaii-tosti’s, soep en zelfs enkele Strammer Maxen (hoewel die  niet op de kaart staan).

Als de pick-up met verbazingwekkend goed Engelssprekende bestuurder arriveert, kijken we stilletjes toe hoe de Triumph, die Dave net 2 weken in zijn bezit had, opgetakeld wordt.  Dit is balen, maar geen man overboord; het komt vast goed. Remco biedt aan met Fleur en Dave achter de wagen aan te rijden en in de motorzaak het oordeel af te wachten. De rest rijdt verder.

We genieten ondanks het voorval van de route, die ons door de Eifel steeds zuidelijker stuurt. Prachtige wegen, slingerend over de heuvels en door de dalen, voeren ons door slaperige dorpjes, langs velden en waterloopjes. We zien een vos de berm inschieten en boven de weilanden cirkelen regelmatig rode wouwen met hun typische gevorkte staart. De zonnige hellingen langs de Moezel, vol wijnranken die zich koesteren in de zinderende zon; dit is fantastisch!

Helemaal als er al snel een sms van Remco binnenkomt dat de Triumph weliswaar terug naar Nederland moet,  maar dat Dave een Gladius-huurmotor heeft en dat ze de route oppakken richting hotel!

Wij arriveren daar rond 18:00, Remco anderhalf uur later, na een lange maar mooie dag toeren. Ruim 300 km, voor sommigen zelfs bijna 500, verder. Met het Horizon-welkomstdrankje in de hand op het zonnige terrasje voor het hotel proosten we op een goed weekend! Na een stevig diner en de nodige Pils duiken we onze mandjes in om de volgende dag fris de 2^e toerdag te kunnen starten.

Zaterdag 26 mei 2012, Dagroute Pfalz Oost

Gelukkig voor Bart rijden we de dagroutes gewoon zoals aangegeven; de zaterdagroute op zaterdag en de andere op zondag. Dat moet ook wel, want voor de zondagroute is gepland een zelfgemaakt lunchpakketje te nuttigen.

Vandaag niet; we lunchen in Edenkoben op een nader te selecteren etablissement.  Maar dat is voor later zorg, eerst maar eens zorgen dat we daar komen. En dat lukt prima; er vormen zich spontaan twee groepen. De eerste doopt zichzelf de toeristische groep, doelend op het rijtempo. Maar aangezien  iedereen zich aan de max.snelheid houdt, ontlopen de groepen elkaar uiteindelijk niet veel. Alleen qua bochtensnelheid is er een verschil, maar op de afstanden die wij afleggen leidt dat niet tot gigantische afwijkingen waardoor er bij pauzes genoeg tijd is om elkaar gezellig te spreken en te praten over alles dat er te zien is.

Genoeg te zien is er namelijk wel; de route voert ons na een klein stukje Frankrijk de Duitse Weinstrasse, volgens de Zumo-dame de Valiumstrasse, wat ook niet eens zo heel gek is gezien het effect van teveel wijn om een gemiddeld mens, op. Wat een geweldig uitzicht trouwens over al die velden, met daar omheen steile, beboste hellingen.

De groepen raken elkaar kwijt als er een ongeplande koffiestop plaatsvindt bij een bijzonder restaurant; cola laat op zich wachten, evenals de rekening en in afwachting van laatstgenoemde wordt er ongevraagd nog een ijskoffie geserveerd. Als klap op de vuurpijl kan men in het herentoilet de zogeheten “Travel Pussy”  uit een automaat trekken, daarmee het imago van dit toch fris ogende familiehotel degraderend tot duister truckerscafe. We rijden, als we eindelijk betaald hebben, maar snel verder. De gezellige vakwerkdorpjes met al hun gezellige zijstraatjes nodigen uit van de motor af te stappen om eens een kijkje te nemen. Maar dat doen we niet; het rijdt veel te lekker!

We stappen wel af in Edenkoben, op een verlaten dorpspleintje. Achter de gevel van een van de pandjes ligt een prachtig hofje met diverse “eetloketjes” en een schaduwrijke Biergarten verscholen. Onder andere Aad, Ignaz en Bert bestellen typisch Duitse gerechten met gehaktballen, bratwurst, zuurkool en bratkartoffeln. Barbara en Remco bestellen een gerecht dat zichzelf Griekse Boerensalade noemt maar neerkomt op  een krop sla met een kilo kaasblokjes, wat tomaat en een halve olijf in zes stukjes. Zonder gekheid; het smaakt heerlijk fris op deze zomerse dag.

Even nadat team Wolf vertrokken is, rijdt ook de tweede groep weer verder. We zien elkaar nog een keer als we een weg in moeten slaan die officieel in het weekend verboden terrein is voor motorrijders. Team Wolf keert al op haar schreden terug, als blijkt dat even verderop een ongeluk is gebeurd. Berts redenatie dat daar zeker politie, die er ongetwijfeld geen moeite mee heeft om en passant nog wat illegale motorrijders te bekeuren, bij aanwezig is lijkt mij een terechte en we keren allemaal om. Een dorp of twee verderop slaan we alsnog linksaf, al raken we elkaar ergens halfverwege het smalle slingerweggetje dat volgt kwijt want we zien elkaar niet meer bij de derde (tank)pauze.

Wij besluiten nog een vierde keer te stoppen om even wat te drinken en de benen te strekken. Het uitgekozen cafe met alweer een Biergarten blijkt nog een kwartier gesloten, maar dat maakt Remco niet zoveel uit. Na enig aandringen (en –kloppen, -bellen, en –schieten van buren) wordt het  terras geopend. Dat het begrip “Biergarten”  op verschillende manieren is uit te leggen blijkt al snel; bij het hotel is dat een tent op een pleintje bij een cafeetje, bij de lunchlocatie een schaduwrijke boomgaard met uitzicht over het dorp en hier een paar tafels met een schutting eromheen en zicht op een klein, maar schattig tuintje vol bloemen.

Later blijkt dat de toeristische groep een verkeerde afslag heeft genomen en zo’n 30 km extra heeft gemaakt. Iets dat overigens niets heeft afgedaan aan het rijplezier, misschien zelfs nog wel extra bijgedragen?

Terug in het hotel wacht ons de BBQ, waar de (sterke) verhalen volop loskomen. Flinke worsten en stukken vlees worden gebraden op een groot rooster dat boven een flink vuur schommelt. Er is nog wat vertier in de vorm van een proefrit op een elektrische fiets en een vélocipède (fiets met groot voor- en klein achterwiel) maar omdat er geen thee of cappucino verkrijgbaar is, wandelen we als het donker wordt terug naar het hotel. Na enkele afzakkertjes kruipt iedereen vroeg in zijn/haar nestje,  want dat is zo leuk van een vierdaagse trip; morgen mogen we nog een dag!!

Zondag 27 mei 2012, dagroute Vogezen

De dagroute van vandaag begint met een culinair moment voor de deelnemers; het voorbereiden van de lunch. Voor 6 euro slechts mag iedereen uit het uitgebreide ontbijtbuffet een lunchpakket samenstellen. Van de bediening krijgen we allemaal twee flesjes drinken (water en sap), een appel, een banaan en een plastic zak, om twee zelf te besmeren verse broodjes in te doen.  Evt. nog aangevuld met een  plakje cake en een gekookt ei, waar Bert overigens  een leuk trucje mee kan.

Remco staat te trappelen om te vertrekken, Ignaz en Bart in zijn kielzog meenemend. Team Wolf en team Haas vertrekken iets na elkaar, waardoor we in drie groepen de rit zullen afleggen.

Vrij snel rijden we Frankrijk, waar we een groot deel van de dag doorbrengen, binnen. Op naar de Vogezen! Het eerste stuk is niet heel erg spannend. We rijden veel door dorpjes, waar de natuur trouwens wel om de hoek ligt. Of op straat. Helaas ligt de (steen- of boom-) marter niet op het asfalt te zonnen; hoewel nog puntgaaf heeft hij een vermoedelijke aanrijding die ochtend niet overleefd. Jammer, we zien ze liever rondrennen.

Het wordt een bijzondere dag. Bij de eerste pauze treffen we team Rem&co, maar rijdt team Wolf de stop voorbij. Hen zien we een eind verderop langs de weg pauzeren, vermoedelijk vanwege een sanitaire reden.

Als we de eerste col van die dag naderen zien we op een terras iemand wild zwaaien;  Rem&co.  De weg naar de top is een kilometer of 14. Smal, slingerend en redelijk hobbelig  voert het weggetje ons evenwijdig aan een lief stroompje langs de “bergwand”.  Al snel begint de weg te stijgen en voeren we het tempo wat op. We worden weliswaar ingehaald door een paar Zwitsers op hoge stoere allroads, maar ja; wij komen uit Nederland hoor, voor hen moet deze bescheiden col meer een soort verkeersdrempel zijn.

Gaandeweg wordt het tegemoetkomend verkeer wat drukker; wielrenners, rally-autootjes, motorrijders en bussen maken het erg spannend op het slingerpad. En dan verschijnt daar ineens het hoogste punt, Col du Donon. 727 meter slechts, maar wat een uitzicht! Ik stop op een P-plaats, de rest van team Haas volgt al snel. Na-tintelend stappen de mannen af. Bij Jan ging, zo vertelt hij,  ineens een knop om en hij knalde tot zijn eigen verbazing als volleerd Alpenrijder de col op.

Ik loop een stuk terug de col op om foto’s te maken en net als ik daarmee klaar ben,  komt team Rem&co voorbij. Nog even een plas doen in één van de gangen van het bunkerstelsel dat onder de aarde op de col ligt en net als we verder willen rijden komt team Wolf aan blazen. Aad werpt zich nog even voor een geel sportautootje van links, tot klaarblijkelijk grote vreugde van de juichende bestuurder, maar dan kunnen we de berg weer af. Het inhalen van een Duitse GS-club blijkt op het korte stukje zinloos te zijn geweest als die rechtsaf slaat waar wij links moeten en al snel komt dan de lunchlocatie in zicht; op een P-plaats, onder wat bomen, naast een stroompje staat wat picknickbanken. Overigens geen spoor van Rem&co.

Na de lunch op naar de volgende col, Du Pandour op 660 meter hoogte. De weg er naartoe is  gelukkig wat breder en strakker, wat het inhalen van enkele auto’s ook vergemakkelijkt.

Eenmaal boven stoppen we weer voor een korte pauze. Jan vertelt dat hij Remco naar de weg zag rennen vanaf (alweer) een terras op het moment dat wij voorbij reden. Was het lunchpakket niet goed genoeg? Of zou hij het achter willen houden als proviand, voor het geval hij in de Vogezer rimboe vast komt te zitten tijdens het doorwaden  van  een rivier? Team Wolf stopt even na ons en ik zet ze op de foto als ze weer verder rijden. Daarna gaan Aad en Jan voorop bergafwaarts, zodat ik ze kan filmen.

We rijden het zacht glooiende landbouwgebied weer in, waar Jan ze ziet vliegen. Ooievaars, welteverstaan, tientallen. In de verte zie ik Rem&co nog rijden, maar dat was dan ook de laatste keer die dag. Tijdens de ijspauze bij Hotel Herrenstein, nog  geen 10 kilometer verderop, treffen we twee nesten vol klepperende ooievaars èn team Wolf, dat een ijs(je) mee-eet.

We tanken een dertigtal kilometer verderop onder toeziend ook van de Gendarmerie bij een onbemande pomp. Een hele belevenis want de computermevrouw in de pomp spreekt alleen Frans, dat sowieso al niet te verstaan is maar al helemaal niet met je helm op! Een het schermpje oogt “touchscreen”  maar is dat niet en eer je dat door hebt…Dat wordt vette vingers wegpoetsen morgenochtend.

Bij het hotel wachten team Rem&co en een goed diner ons op. De aardappelmeelballen waarvan ik de naam weer kwijt ben zorgen voor verbazing (of afgrijzen?) maar het goulash-achtige stoofvlees is heerlijk. En dan is het alweer de laatste avond en nacht. Morgen gaan we weer naar huis!

Maandag 28 mei 2012, terugreis Aachen.

Remco en Dave vertrekken iets eerder dan de rest, zij zullen namelijk naar Bitburg rijden om de huurmotor van Dave terug te brengen. Vanaf Bitburg is het dan nog een kilometer of 40 naar Wittlich, waar de lunchpauze bij McD gepland is. We rijden in twee groepen daar naartoe, al komen we elkaar onderweg een paar keer tegen. Bij de McD wisselt Dave van een Duits naar een Italiaans duozadel.

Ook deze laatste dag heeft nog een aantal verrassingen voor ons in petto. We komen in een prachtig bosgebied, waar de ene bocht nog lekkerder gaat dan de ander. Tussen wat bergwanden door volgen we weer een stroompje als er ineens een flinke haarspeldbocht opduikt. Hij is gelegen als in een sprookje; steil tegen de wand aan, je kunt hem vanaf de bodem van dit dalletje prima zien. Alle deelnemers nemen hem verrassend gemakkelijk. Wel zorgt een ongeluk met een motorrijder, ambulance en politie zijn al aanwezig en de notartz komt ons even verderop nog tegemoet geraced, ervoor dat we met beide benen op de grond blijven, het kan zo gebeurd zijn zie je wel.

Op een aantal plekken rijden we min of meer dezelfde route als op de heenreis, zo ook door het Moezelgebied dat er nog steeds zo mooi bij ligt. Het is er wel gigantisch druk dus we zijn blij als we de Eifel verder in rijden, daar is het een stuk rustiger. Dat het wild daar wel bij vaart blijkt wel als ik in de verte een groot dameshert zie opduiken in de berm. Ik matig mijn snelheid en gebaar naar de rijders achter me dat ze dat ook moeten doen, je weet nooit wat er allemaal nog uit het bos tevoorschijn gaat springen. Het hert kijkt netjes naar links en rechts en als we redelijk dichtbij zijn, besluit ze over te steken. Ze (b)lijkt de enige te zijn en we kunnen haar goed bekijken als ze, eenmaal overgestoken, het open veld doorkruist richting bosrand.

Hoewel het eindpunt niet zo heel ver meer is, stoppen we nog een keertje voor koffie en fris. Wapperende vlaggen bij een parkeerterrein, een bord “Hausgemachter Kuche”; dat moet goed zijn. Als we even wachten tot team Wolf arriveert komt de uitbaatster naar buiten gewandeld. We zijn verrast als ze ons in het Nederlands begroet en vraagt of we wat willen drinken.

Alex en Janneke blijken sinds september eigenaren van Landhaus Eifelsicht en richten zich o.a. op motorrijders. Het hotel is helemaal verbouwd en opgeknapt en biedt momenteel, naast een prachtig utzicht, onderdak aan 18 motorrijders en hun tweewielers. Nadat ik een enorm stuk gebak heb genuttigd neem ik hun kaartje mee, je weet maar nooit!

En dan zit het weekend erop. Het laatste stuk tot de snelweg onder Aachen is niet erg boeiend, al kun je er wel lekker doorrijden. Bij de Essopomp tanken we de motoren nog even goedkoop af en nemen we afscheid van elkaar; we hebben het leuk gehad, bedankt, wel thuis, tot ziens!

Frans en ik zetten Dave af bij station Nuth, vanaf waar hij de laatste kilometers naar de B&B bij Bart achterop zal afleggen. Bart komt namelijk uit de buurt en wij niet, dat scheelt misschien wel weer een half uur zoeken.

Het Pinksterweekeinde is voorbij, Nederland keert huiswaarts. Vlak voor Leenderheide ontwaar ik een GS op de vluchtstrook; Remco! We gaan in de ankers om evt. hulp te verlenen aan de onfeilbaar gewaande Duitser maar hij blijkt alweer te starten; foutje in de elektronica van de benzinemeter, op zijn laatste druppels brandstof draait Remco de N2 op, wij pakken de A2.

Al snel gaan we een 2^e keer in de ankers, op de linkerbaan staat een gestrande VW-bus die de boel aardig ophoudt. Galant rijdt de rest van het verkeer met een grote boog om de bus heen. Het lijkt ons handig als we hem even naar de vluchtstrook duwen, maar als Frans de bestuurder aanspreekt blijkt de bus het net weer te doen (hoezo, magische krachten?).

En dan, na 1563 km in 4 dagen, zijn we rond 19:15 uur weer thuis. Spullen uitpakken, de poes kroelen, beetje pasta koken, opruimen en napraten; wat hebben we het weer goed gehad.

Aad Kuijvenhoven en Jan Klijn, Remco Vergeer, Bert en Sandra Wolf, Ignaz Hutter, Fleur de Bakker en Dave van der Hoeven, Bart Mommers, Frans Gelens, bedankt voor de gezelligheid!!!

Barbara Gelens

__________________________________